Ik hoor mijn ouders de laatste jaren delen hoe confronterend het is dat mensen die ze liefhebben wegvallen. Het is een onderdeel van het ouder worden, maar toch… En nu ineens ervaar ik zelf waar zij het over hebben. Vorige week ben ik naar drie begrafenissen geweest, met alle drie een eigen dynamiek.

Afscheid nemen….Ik heb het als heel intens ervaren. Alle herinneringen en ervaringen in mij neem ik mee. Die worden ook aangeraakt. Afscheid nemen gaat over polariteiten. Over leven en dood. Loslaten en verbinden. Angst en vertrouwen. De lach en een traan. Over de ander en jezelf.

Zo kwamen jeugdherinneringen naar boven toen ik ineens weer in de kerk zat. De harde banken, het orgel, de brandende kaarsen, troostende en richtinggevende woorden. Verwarring maakte zich zachtjes meester van mij. Samen – als een gemeenschap – namen we afscheid van dezelfde man. Samen en toch, tijdens de dienst zelf voelde ik naast de eenheid ook de afgescheidenheid. Beide waren voor mij duidelijk en tegelijk aanwezig. Het samen afscheid nemen en mijn eigen mening en geloof versus het gepredikte. Aanwezig zijn, trouw blijven aan mijn essentie en ruimte voelen voor de andere kant – voor hoe anderen het geloof ervaren. Wat een volheid en veelheid in een dienst. Wat een rijkdom om dit zo bewust te ontmoeten in mijzelf.

De begrafenis van mijn ex-tante hakte er enorm in. Inmiddels ben ik al negen jaar gescheiden. Sommige ex familieleden zie ik nog, anderen zijn in mijn hart maar kom ik niet meer tegen. Tenminste tot nu toe dan. Ik voel me op het kerkhof zo thuis bij de familie die ik sinds mijn 16e ken. Warme knuffels, natte ogen, lieve woorden. En… ik voel dat ik een zijweg heb genomen en letterlijk uit dit nest ben gestapt. Het is er allebei. Het is veel. Ik ben dankbaar dat ik aanwezig kan zijn bij al mijn gevoelens, terwijl we met elkaar bij het graf staan in de zon. Luisterend naar de woorden, de tranen toelatend, troost biedend. En dan is er ook het aftasten. ‘Wanneer breng ik een laatste groet bij het graf? Op welk moment loop ik naar voren?’ Mijn plek. Ik voel m. Zo sterk, zo glashelder. Wat een kracht geeft dat en wat een rust. Ik neem afscheid, laat mijn emoties vrij en ontmoet mezelf in al die lieve gezichten.

De begrafenis van de vader van een collega van mijn man, en vriend van ons, raakt de eenheid in het hier en nu. De afgescheidenheid van een geliefd man, vader, opa, vriend… hemel en aarde. De verhalen brengen hem weer even op aarde, zeker ook door de beelden die getoond worden en daarna is zo tastbaar dat hij naar een andere dimensie is.

We lopen naar het strand. Het is de hele week stralend weer. Alsof de zon zegt ‘het is goed, leef, straal, verwarm je hart’. We strijken neer op een terras en heffen het glas met elkaar. Op het leven.

Leef het op jouw manier – Live your innervoice

X Janneke