Vorige week ontving ik op humoristische wijze een herinnering aan mijn patronen. Letterlijk een open deur – in mijn gezicht.

Op woensdagavond bezocht ik een lezing in de kerk ‘Op Hodenpijl’. Gevuld met nieuwsgierigheid en frisse moed, genoot ik van een diner voorafgaand aan de lezing. Ik besloot nog even naar het toilet te gaan, alvorens de kerk in te lopen. Het was druk in het halletje van het toilet. Zo druk dat ik – mijns inziens – niet zo strategisch stond. De deur naar het toilet ging open en bonkte tegen mijn schouder aan. ‘Sorry’ hoorde ik mezelf zeggen. Ik stond immers in de weg…

Tot zover nog geen inzicht. De lezing was een hit en eenmaal thuis ben ik heerlijk in slaap gevallen met nieuwe overdenkingen.

Op donderdag ging ik gezellig een hapje eten met mijn moeder. Met het zonnige weer zaten we heerlijk op een terrasje in Utrecht. Toen de drankjes bezorgd waren, besloot ik nog even naar het toilet te gaan. Via de trappen kwam ik uit bij twee deuren. Ik deed de deur naar het damestoilet open en … de deur bonkte tegen de schouder van een Italiaanse vrouw aan de andere kant aan. Ze keek me met een blik aan die ik  interpreteerde als boos. Het kan ook geschrokken of pijn zijn geweest. En nu komt het… ik hoorde mezelf zeggen ‘Sorry’.

Eenmaal op het toilet viel het kwartje. Aan welke kant van de deur ik ook sta, ik hoor mezelf sorry zeggen. Huh? Hoe zit dit? Wat vind ik hier van? 

Ik heb een aantal jaren doorgebracht in Engeland. Daar is het gebruikelijk om snel en veel sorry te zeggen. Ik kon en kan het daarmee afdoen. Maar dit gaat over meer. Ik herken mijn patronen.

• Streven naar harmonie;
• Me verantwoordelijk voelen
  • vaak en zeker ook te vaak
  • voor veel en zeker ook teveel;
• Schuld dragen;
• Verbinding aangaan.

Met deze patronen is in de basis niks mis. En… zoals met alles, als je doorschiet wel. Want hoe aanmatigend is het als ik me verantwoordelijk maak voor iets wat niet van en aan mij is. Hoe liefdeloos is het als ik me schuldig voel over iets waar ik niets aan kan doen? En hoe leeg is het als ik de verbinding aan ga met de ander maar niet verbonden ben met mezelf. Ik heb hierin al heel veel aangekeken. Patronen doorbroken en leren onderzoeken en ontspannen daar waar ik nog gedaagd wordt. Mijn persoonlijke ontwikkeling en groei hierin, steeds een laag dieper, weer en meer – is van onschatbare waarde in mijn werk. Voor mij valt dat onder ‘practice what you preach’.

De twee toiletincidenten hebben we weer even wakker geschud. Dit keer met humor. Soms schieten we als mens bijna automatisch in onze voorkeurspatronen. 

Het leven opent deuren en geeft je soms letterlijk een deur in je gezicht. En… ik – ik hoef daar echt geen sorry voor te zeggen – ik mag daar gewoon om lachen, heel hard!

Live your innervoice, X Janneke