Kennis en wijsheid kunnen soms niet op tegen dat ene moment. Dat ene moment dat zoveel indruk maakt…Ervaringsgericht leren noem ik het ook wel of zoals John van de Meij zei ‘An event attached to an emotion will burn into the heart’.

Het is december en ik geniet van een weekend weg met mijn lieve vriendin. Heerlijk ontspannen, bijkletsen en daarna genieten van het cadeau dat we aan elkaar hebben gegeven. Het maken van een visionboard bij Shanna Proost. Lekker wegdromen bij hoe het nieuwe jaar gekleurd gaat worden. Wat onze samenwerking brengt en hoe we onze eigen passie vorm geven. We lachen, laten ons raken, ervaren de zaligheid van de locatie (strand-zee-wind-vuurkorven) en bewegen zachtjes op het ritme van de live band. We zoeken beelden die passen bij ons hartsverlangen en maken een anker – visueel en krachtig door alles wat tijdens de dag gedeeld is.

Het is zo’n dag die je iedereen gunt. Het einde nadert, de glaasjes wijn op de bar lonken en we horen dat we nog één doorbraak gaan doen. Mijn motivatie om aan de slag te gaan is wat ingedut maar ik wil geen spelbreker zijn en stap met goede moed naar de ander ruimte. Ik verwacht dat we een plank gaan doorslaan – iets wat ik eerder heb ervaren en waarvan ik de impact nog kan oproepen.

Ik loop echter de ruimte binnen en neem waar. Er liggen pijlen op de grond. Mijn brein vertelt mij razendsnel wat hier gaande is. Ik heb dit weleens gezien op televisie en ik weet direct wat dit betekent. Mijn ankers gaan uit, ‘nee’. ‘Dit wil ik niet. Dit ga ik niet doen. No way!’ Ik twijfel: blijf ik in de ruimte of loop ik weg. Mijn reptielenbrein… vechten, vluchten, bevriezen. Al mijn zintuigen staan op scherp. Mijn adem schiet omhoog. Ik registreer de stress en weet waar die vandaan komt…

Ik heb net in een meditatie mijn eigen kracht ervaren – mijn wijsheid. Nu vraagt mijn wijsheid zich af: ‘Is deze weerstand een oud patroon of wijsheid?’ Gatver ik weet het niet. De verwarring is groot en mijn plezier heel ver te zoeken. Ik kijk mijn vriendin aan vertel haar dat ze mij niet als Buddy moet nemen… Dat ik niet weet of ik kan en wil blijven.

Shanna spreekt de groep aan. Ik hoor slechts flarden van wat ze zegt. De weerstand is zo groot. Ik verbind me met mijn lichaam. Mijn hart bonkt, de tranen zitten hoog, alle geluiden komen versterkt binnen. Ze heeft het over de kracht van visualiseren. Ja – dat weet ik, daar werk ik ook mee… In een fractie van een seconde besluit ik mee te doen met de visualisatie. Het geeft me ruimte en tijd en dat gevoel brengt rust in mijn systeem. We doorlopen de opdracht meditatief en visualiserend. Eén iemand plaatst de pijl op het zwakste deel van het lichaam: in de holte bij de keel tegen je luchtpijp aan. De andere kant van de pijl duwt tegen een plank die je buddy stevig vasthoudt. Je ademt. Drie keer krachtig in en uit en bij de derde keer – precies op het juiste moment zet je een stevige stap naar voren, zonder aarzeling. De pijl breekt en jij viert feest als een klein kind. Je gaat helemaal uit je dak.

Tijdens de visualisaties hoor ik het krachtige ademen, de stappen en het gejuich. Iedere keer doe ik mee terwijl ik een twee sporen beleid constateer in mezelf. ‘Visualiseren: ok maar ik ga t niet doen’.

Dan is het moment daar. Tegenover mij staat een jonge vrouw. ‘Zullen wij buddy-en?’ vraagt ze. Ik wil haar buddy zijn zodat zij de ervaring kan doorlopen. Ze kijkt me aan en vertelt me hoe spannend ze het vindt. Geloof me – ik begrijp haar. Ik houd de plank vast en maak contact met mijn stevigheid. Ik wil de weerstand bieden die nodig is om te zorgen dat de pijl bij haar breekt. Ik kijk haar aan en zie de angst op haar gezicht. Ik herhaal een mantra ‘Je kan het, je kan het, je kan het….’ Zonder het te beseffen geef ik mezelf twee grote cadeaus. Mijn eigen stevigheid en mijn eigen vertrouwen.

Ze ademt, ze stapt – de pijl breekt en ze vliegt me om de hals. In mijn oor zegt ze ‘Wat ben ik blij met jou als buddy. Je straalt zoveel power uit. Zoveel rust en zekerheid. Door wat ik bij jou zag, wist ik dat ik het kon. Dankjewel.’

‘Wissel’….. wordt geroepen.

Alles gaat aan mij voorbij en komt langs. Filmisch. Mijn angst voor dit gebied – mijn  schildklierafwijking en de kwetsbaarheid die ik voel als mijn keel wordt aangeraakt – alsof ik iets heel groots heb te beschermen, de keelkanker van mijn opa, het verleden – keelchakra – communicatie – vrijuit spreken – Live Your Innervoice. De film flitst en parallel aan de film is er ook het nu…

Ik stap er in, bijna als vanzelf – ik volg de impuls en mijn lijf.

Ik adem.

Ik stap naar voren.

De pijl breekt.

De ‘spell’: verboden gebied, no go area, is verbroken en tranen lopen over mijn wangen. Ik voel me bevrijd…

Ik ben onder de indruk van het hele proces. Van mijn aanwezig zijn, het voelen, het erbij blijven, het onderzoeken en doen. Ik ben onder de indruk van de kracht van een overtuiging. Hoe misleidend en overtuigend de overtuiging kan zijn. Mijn eigen blinde vlek is zichtbaar geworden – ik hield vast aan iets wat niet meer dienend is. Ik kan er met liefde naar kijken – het had een functie, ooit…

Ik neem deze ervaring dankbaar mee als ik mezelf en jou ontmoet.

Live Your Innervoice ~ Live Life~ Live Now