Ik was 29 jaar…

De eerste weeën diende zich aan en ik weet nog goed dat ik dacht ‘Ohhhh als dit het is… dit valt reuze mee, dit kan ik wel.’ Stoer (ja stoer, zo voelde dat) ademde ik elke wee weg en lieten we de verloskundige weten dat de bevalling was begonnen. 

Ik was alert op verandering en ready. Dacht ik…

We gingen de nacht in. De weeën werden tegen de ochtend pittiger. Inmiddels waren mijn gedachten heel anders… Het deed pijn en ik schrok ervan. Ik kwam in verzet als een nieuwe wee zich aandiende. Ging bij de pijn weg. Dat wist ik toen niet… nu wel. Toen de verloskundige me liet weten dat ik 2 cm ontsluiting had, zakte de moed me in de schoenen.

De bevalling heeft lang geduurd. Heel lang. Die eerste wee was op zondagavond na het eten en onze zoon is geboren op dinsdagavond om 22.33 uur… in het ziekenhuis. Ik heb uiteindelijk een ruggenprik gekregen en met de kennis van nu besef ik dat deze weg niet alleen zwaar was voor mij, mijn toenmalige man maar ook voor onze zoon… Hij was echt niet voor niets een huilbaby…

Vier jaar later diende de eerste wee zich aan van de bevalling van onze dochter. Ik had in de aanloop hiernaar toe gekozen voor zwangerschapsyoga waar lichaamsgericht- en lichaamsbewust bevallen centraal stond. Vanaf de eerste wee was alles anders…

Ik voelde me niet stoer. Wel oer! Ik schrok niet van de pijn… ik wist ‘Hier vindt een groots proces plaats!’ Ik ging er niet van weg, ik ging ernaartoe… Niet drie dagen later maar drie uur later lag ze om 12.03 uur in mijn armen, een zondagskind.

Vandaag komt deze herinnering tijdens een sessie met een klant naar boven. Zij is gespecialiseerd in ademsessies. Misschien doet dat onbewust mee? Het opent een metafoor: ik deel dat wat doorkomt en aansluit bij de klant, iets wat ik tijdens een sessie wel vaker doe. De metafoor ontvouwt zich en krijgt woorden. Het gaat over de parallellen tussen een bevalling, de geboorte en het helemaal thuis komen bij jezelf… 

Ook in ons eigen lijf ontmoeten we weeën en krampen, omdat er ruimte gemaakt wil worden voor de geboorte van iets nieuws.

Ik heb inmiddels geleerd daar niet zoals vroeger van weg te bewegen, het niet weg te stoppen, of stoer te doen… maar er naartoe te ademen. Met het besef: ‘Hier vindt een groots proces plaats’. Zij deed dat zojuist ook – ontroerend, wonderschoon… In stilte, vertraagd, met tranen over haar wangen en soms een diepe zucht.

Het welkom heten vraagt lef. Het is als de dans tussen leven en dood. De controle loslaten en in overgave gaan, je veilig weten in jezelf… Het opent. Verwelkomt. Ja: wees welkom in dit moment mooi mens en Live Live Live, Your InnerVoice

X Janneke 

PS Voel jij nu dat er in jouw lijf iets aan de deur klopt – dat een proces in jou aandacht vraagt en vind je het nog spannend om hier alleen naar toe te gaan, weet dan dat dat heel normaal is. Dat het soms prettig is om samen met een verlos-kundige te verkennen wat vrijer, losser kan en mag. Met een familieopstelling, een Kundalini/Sacred Body wisdom sessie of een combinatie hiervan begeleid ik je liefdevol in jouw proces.