Vandaag was ik bij de bank in Breukelen. De medewerker toonde interesse in mijn werk toen hij de woorden zag ‘Live Your Innervoice’. Hij opende zijn binnenwereld, zijn innervoice – alleen al bij het horen van mijn missie. Opgegroeid op een boerderij heeft hij op jonge leeftijd veel meegekregen van zijn ouders en het boerenleven.

Doorzetten kan hij als geen ander. Vroeg opstaan, fysieke arbeid, elkaar helpen. Dag in dag uit, geen vakanties. Hij heeft het ervaren en is het gewoon gaan vinden.

Handen uit de mouwen steken en klaar staan voor anderen: het is hem met de paplepel ingegeven. Als een collega, familielid of vriend om hulp vraagt, springt hij bijna reflexmatig in de houding. Ook als het betekent dat zijn eigen werk blijft liggen. Je helpt elkaar en zet anderen in het zonnetje.

Niet piepen: check. Gewoon doorgaan. Zijn hart klopt aan de deur. Na een burnout ziet hij in dat het anders moet, mag en kan. Het pleasen van anderen en het leven zoals hem is aangeleerd, heeft heel veel energie gekost. Teveel. Hij is jong en wil een stap zetten, maar wankelt. Blij kijkt hij naar de woorden ‘Live your Innervoice’. ‘Het lijkt wel een teken, een boodschap’ zegt hij. Volgens mij is hij op de juiste weg naar zijn innervoice. Hij voelt, neemt zichzelf en zijn burnout serieus, ontdekt en vindt het nog wat spannend. De woorden ‘trouw zijn aan jezelf’ raken hem diep. Hij gaat bewegen vanuit wat goed is voor hem. Stap voor stap.

Vertrouwen en ok zijn met de vraagtekens en het gewankel horen daarbij. Hij wordt gedragen door iets groters.