Vandaag hoor ik mezelf tijdens een sessie zeggen: ‘Sommige mensen gaan door met leven. Anderen doorleven het moment en gaan door.’

Het leven geeft. Elke dag opnieuw. Het is een wetmatigheid. En ook al zijn velen van mening dat we invloed hebben op wat komt en gaat. Een deel komt gewoon, ongevraagd. En soms is dat in de vorm van een aangenaam feestje, een fijne verrassing, een meevaller, een dans in de regen. En soms is dat in de vorm van een onaangename dreun… een pijnlijke deuk, verlies, tranen en rouw.

De vraag is niet zozeer wat geeft het leven mij? Heb ik hier wel of niet om gevraagd? Verdien ik dit? (Een van de hersenspinsels die eerder leidt tot zelfmedelijden dan compassie…) De vraag is veel meer: hoe verhoud ik me tot dat wat het leven geeft? En hoe verhoud ik me tot mijn gevoelens. Kan ik dansen met mijn eigen schaduw?

Ben jij het type en doorrrrr….. Van hoogtepunt naar hoogtepunt en de dalen negerend, wegstoppend en vermijdend?

Of beleef je de momenten met aandacht. Intens en bewust. Waarbij de hoogtepunten leiden tot diepe gevoelens van geluk, dankbaarheid en levensenergie. Waarbij je het moment voelt in alle cellen van je wezen. Waarbij je ook de dieptes voelt van de tegenslagen… verruimend en navigerend naar dat wat in jou liefdevolle aandacht wenst. Gezien en gehoord wil worden. Simpelweg de erkenning wil van jouzelf, voor dat wat nu is.

Doorleef jij, de dieptes van de echte zee, de dieptes in jezelf – met hart en ziel?

Live your innervoice X Janneke